دو نکته از دعای ندبه . زهد و توسل

بَعْدَ أَنْ شَرَطْتَ عَلَیْهِمُ الزُّهْدَ فِی دَرَجاتِ هٰذِهِ الدُّنْیا الدَّنِیَّةِ، وَ زُخْرُفِها وَ زِبْرِجِها ،  فَشَرَطُوا لَکَ ذٰلِکَ وَ عَلِمْتَ مِنْهُمُ الْوَفاءَ بِهِ.

فَقَبِلْتَهُمْ وَ قَرَّبْتَهُمْ وَ قَدَّرْتَ لَهُمُ الذِّکْرَ الْعَلِیَّ وَ الثَّناءَ الْجَلِیَّ، وَ أَهْبَطْتَ عَلَیْهِمْ مَلائِکَتَکَ، وَ کَرَّمْتَهُمْ  بِوَحْیِکَ، وَ رَفَدْتَهُمْ بِعِلْمِکَ، وَ جَعَلْتَهُمُ الذَّرِیعَةَ  إِلَیْکَ وَ الْوَسِیلَةَ إِلىٰ رِضْوانِکَ.

دو نکته که از جملات ابتدایی دعای ندبه استفاده میشود :

الف : شرط نبوت زهد است.

ب : انبیاء وسائل ورود به بهشت و رضوان الهی هستند. بنابراین این فقره میتواند جوابی به کسانی باشد که توسل به انبیاء را شرک دانسته و انرا انکار میکنند.