دو نکته از دعای ندبه . زهد و توسل

بَعْدَ أَنْ شَرَطْتَ عَلَیْهِمُ الزُّهْدَ فِی دَرَجاتِ هٰذِهِ الدُّنْیا الدَّنِیَّةِ، وَ زُخْرُفِها وَ زِبْرِجِها ،  فَشَرَطُوا لَکَ ذٰلِکَ وَ عَلِمْتَ مِنْهُمُ الْوَفاءَ بِهِ.

فَقَبِلْتَهُمْ وَ قَرَّبْتَهُمْ وَ قَدَّرْتَ لَهُمُ الذِّکْرَ الْعَلِیَّ وَ الثَّناءَ الْجَلِیَّ، وَ أَهْبَطْتَ عَلَیْهِمْ مَلائِکَتَکَ، وَ کَرَّمْتَهُمْ  بِوَحْیِکَ، وَ رَفَدْتَهُمْ بِعِلْمِکَ، وَ جَعَلْتَهُمُ الذَّرِیعَةَ  إِلَیْکَ وَ الْوَسِیلَةَ إِلىٰ رِضْوانِکَ.

دو نکته که از جملات ابتدایی دعای ندبه استفاده میشود :

الف : شرط نبوت زهد است.

ب : انبیاء وسائل ورود به بهشت و رضوان الهی هستند. بنابراین این فقره میتواند جوابی به کسانی باشد که توسل به انبیاء را شرک دانسته و انرا انکار میکنند. 

حدیثی که احتمالا اشاره به داعشی های وهابی دارد

ین روایت را ابن طاووس در «الملاحم و الفتن» از کتاب «الفتن» نعیم بن حمّاد نقل کرده و همچنین متقی هندی در «کنزالعمال» آورده است. کل حدیث به همراه سند آن از این قرار است:

«حدّثنا نعیم ، عن الولید بن مسلم ، ورشید بن أبی قتیل ، عن أبی مروان ، عن علیّ بن أبی طالب ( علیه السلام ) قال :إذا رأیتم الرایات السود فالزموا الأرض ولا تحرّکوا أیدیکم ولا أرجلکم ، حتّى یظهر قوم صغار لا یؤبه لهم ، قلوبهم کزبر الحدید أصحاب الدولة ، لا یفون بعهد ولا میثاق ، یدعون إلى الحقّ ولیسوا من أهله ، أسمائهم الکنى ونسبهم الغری ، شعورهم مرخاة کشعور النساء حتّى یختلفوا فیما بینهم ، ثمّ یؤتی الله الحقّ من یشاء»

ترجمه: زمانی که پرچم های سیاه را دیدید از جای خود حرکت نکنید - به این معنا که دعوت آنان باطل است و نباید به کمک آنان بشتابید - سپس قومی ضعیف ظاهر می شوند که قلب هایشان مانند براده های آهن سخت است، آنها وفادار به هیچ عهدی نیستند، به حق فرا می خوانند در حالیکه از آن نیستند، اسامی شان، کنیه و نسبت هایشان از نام شهرها گرفته شده؛ تا اینکه در بین خود اختلاف نظر پیدا می کنند و خداوند خداوند اهل حق – هر کسی که بخواهد- را ظاهر می سازد