ایا اموات صدای ما را میشنوند ؟

ابن کثیر در ذیل ایه شریفه 105 سوره مبارکه توبه :

وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ سَتُرَدُّونَ إِلى‏ عالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُون‏

چند روایت را نقل میکند :
 

دو نکته از دعای ندبه . زهد و توسل

بَعْدَ أَنْ شَرَطْتَ عَلَیْهِمُ الزُّهْدَ فِی دَرَجاتِ هٰذِهِ الدُّنْیا الدَّنِیَّةِ، وَ زُخْرُفِها وَ زِبْرِجِها ،  فَشَرَطُوا لَکَ ذٰلِکَ وَ عَلِمْتَ مِنْهُمُ الْوَفاءَ بِهِ.

فَقَبِلْتَهُمْ وَ قَرَّبْتَهُمْ وَ قَدَّرْتَ لَهُمُ الذِّکْرَ الْعَلِیَّ وَ الثَّناءَ الْجَلِیَّ، وَ أَهْبَطْتَ عَلَیْهِمْ مَلائِکَتَکَ، وَ کَرَّمْتَهُمْ  بِوَحْیِکَ، وَ رَفَدْتَهُمْ بِعِلْمِکَ، وَ جَعَلْتَهُمُ الذَّرِیعَةَ  إِلَیْکَ وَ الْوَسِیلَةَ إِلىٰ رِضْوانِکَ.

دو نکته که از جملات ابتدایی دعای ندبه استفاده میشود :

الف : شرط نبوت زهد است.

ب : انبیاء وسائل ورود به بهشت و رضوان الهی هستند. بنابراین این فقره میتواند جوابی به کسانی باشد که توسل به انبیاء را شرک دانسته و انرا انکار میکنند. 

تبرک جستن حرام است ولی ما انحام میدهیم

اگر تبرک گرفتن از خاک قبر بزرگان دین حرام است پس چرا خود عزیزان اهل سنت چنین کاری می کنند؟

از نظر تاریخى ثابت شده است که مردم از خاک پاک قبر پیامبر( ص ) و حضرت حمزه بلکه از کلّ مدینه به عنوان تبرک بر مى داشتند و روایاتى هم وارد شده که تربت مدینه شفاى هر دردى است و امان از جذام و صداع.

 

منع از زیارت پیامبر صلی الله علیه و اله برای اولین بار

حاکم نیشابورى ( متوفاى 405 ه' ) از داود بن ابو صالح نقل میکند : روزى مروان حَکَم دید که شخصى صورت خود را بر قبر پیامبر گذاشته است ، با شتاب سوى او آمد و گردن او را گرفته ، از جاى بلند کرد و گفت: میدانى چه میکنى ؟! منظور وى این بود که چرا به زیارت سنگ و کلوخ آمده اى ! زائر که ابوایوب انصارى - از صحابه پیامبر - بود گفت: آرى خوب میدانم که چه میکنم ! من هرگزبه زیارت سنگ نیامده ام ، بلکه به زیارت پیامبر  آمده ام. 

از رسول اللّه  شنیدم که فرمود:

 «بر دین خدا گریه نکنید اگر متولّیانش اهل بودند ، و آنگاه که نااهلان برآن حکم راندند ،برایش بگریید .» 

جالب است که این حدیث را حاکم و ذهبى هر دو صحیح میدانند! 

از این رخداد تاریخى به خوبى روشن مى شود که ریشه این تفکّر از بنى امیه و به خصوص مروان بن حکم؛ همان طرد شده رسول اللّه است . مستدرک حاکم ، ج4 ، ص 560. 

عزاداری در تاریخ وهابیت

با کنکاش و جست و جو در متون تاریخى و آثار کهن اسلامى نمونه‏هاى فراوانى مى‏توان یافت که از عادى بودن برگزارى چنین محافلى حکایت مى‏کند و بر مرسوم بودن آن گواهى مى‏دهد .

از جمله نمونه‏ هایى از برپایى عزادارى مردم براى درگذشت شخصیت هاى اهل سنت ثبت است ؛ به عنوان مثال مى‏توان به موارد ذیل اشاره کرد :

‏ 1 - عزادارى براى عبدالمؤمن ( م 346 ق . )

‏ عبدالمؤمن بن خلف ، از فقیهان مذهب ظاهرى و پیرو مکتب محمد بن داود است . نسفى درباره خاکسپارى وى چنین مى‏گوید :

‏ در تشییع جنازه عبدالمؤمن شرکت جستم ، صداى طبل و دهل آن چنان گوش خراش بود گویا آنکه لشکرى به شهر بغداد یورش برده است . این مراسم ادامه داشت تا آنکه مردم براى برپایى نماز میت آماده شدند . »