اهل سنت، اعتقاد دارند که باید در هنگام نماز دست بسته بود؛ اما این که دست‌ها در کجاى بدن قرار مى‌گیرد، اختلاف دارند، برخى گفته‌اند که باید روى سینه باشد، برخى روى ناف و عده‌اى اعتقاد دارند که باید دست‌ها زیر ناف قرار گیرد و دلیل آن را نیز حفاظت از عورت ذکر کرده‌اند.
محمد بن مفلح مقدسى حنبلى در کتاب الفروع وتصحیح الفروع و بهوتى حنبلى در کشاف القناع مى‌نویسند:قِیلَ لِلْقَاضِی هو عَوْرَةٌ فَلَا یَضَعُهَا علیه کَالْعَانَةِ وَالْفَخِذِ فَأَجَابَ بِأَنَّ الْعَوْرَةَ أَوْلَى وَأَبْلَغُ بِالْوَضْعِ علیه لِحِفْظِهِ.
به قاضى گفته شد : زیر ناف که عورت است ؛ پس نباید دست را روى آن گذاشت مثل عانه (پشت عورت) و ران.
قاضى در جواب گفت : عورت سزاوارتر است که دست‌ها روى آن قرار گیرد؛ زیرا بدین وسیله از عورت محافظت مى شود.
(المقدسی الحنبلی، شمس الدین أبو عبد الله محمد بن مفلح (متوفای762هـ) ، الفروع وتصحیح الفروع ، ج 1 ص 361، تحقیق : أبو الزهراء حازم القاضی ، ناشر : دار الکتب العلمیة - بیروت ، الطبعة : الأولى ، 1418هـ./البهوتی الحنبلی، منصور بن یونس بن إدریس (متوفای 1051هـ)، کشاف القناع عن متن الإقناع وهی تعلیقة على متن وهو کتاب الإقناع للحجاوی الصالحی ، ج 1 ص 333، ناشر: تحقیق: هلال مصیلحی مصطفی هلال، دار الفکر - بیروت – 1402هـ.)
و سرخسى حنفى، هدف از گذاشتن دست‌ها را در زیر ناف، پوشاندن عورت و عدم تشبه به کفار عنوان کرده است:
الوضع تحت السرة أبعد عن التشبه بأهل الکتاب وأقرب إلى ستر العورة فکان أولى .گذاشتن دست‌ها در زیر ناف، از تشبه به کفار دور مى‌کند و به پوشاندن عورت نیز نزدیک‌تر است؛ پس بهتر است که دست‌ها را در زیر ناف بگذاریم.(السرخسی الحنفی، شمس الدین ابوبکر محمد بن أبی سهل (متوفای483هـ )، المبسوط، ج 1 ص 24، ناشر: دار المعرفة – بیروت.)
و بدر الدین عینى، در جواب کسانى که گذاشتن دست بر زیر ناف را، اشاره کردن به عورت، تعبیر کرده‌اند، گفته است که زیر ناف گذاشتن بهتراست ؛ چون هم از عورت محافظت و هم از افتادن شلوار جلوگیرى مى‌کند.
(الوجه الخامس) فی الحکمة فی الوضع على الصدر أو السرة فقیل الوضع على الصدر أبلغ فی الخشوع وفیه حفظ نور الإیمان فی الصلاة فکان أولى من إشارته إلى العورة بالوضع تحت السرة وهذا قول من ذهب إلى أن السنة الوضع على الصدر .ونحن نقول الوضع تحت السرة أقرب إلى التعظیم وأبعد من التشبه بأهل الکتاب وأقرب إلى ستر العورة وحفظ الإزار عن السقوط وذلک کما یفعل بین یدی الملوک وفی الوضع على الصدر تشبه بالنساء فلا یسن .(العینی الغیتابی الحنفی، بدر الدین ابومحمد محمود بن أحمد (متوفای 855هـ)، عمدة القاری شرح صحیح البخاری، ج 5 ص 280، ناشر: دار إحیاء التراث العربی – بیروت.)
بحث پنجم در باره حکمت گذاشتن دست‌ها بر سینه و یا ناف است، برخى گفته‌اند که گذاشتن دست بر سینه، براى خشوع رساتر است و سبب حفظ ایمان در هنگام نماز مى‌شود؛ پس دست بر سینه گذاشتن، بهتر از گذاشتن آن در زیر ناف و اشاره کردن به عورت است. این دیدگاه کسانى است که اعتقاد دارند گذاشتن دست بر سینه سنت است.
اما ما مى‌گوییم: گذاشتن دست بر زیر ناف، براى تعظیم نزدیک‌تر و از تشبه به اهل کتاب دورتر است، و سبب پوشاندن عورت مى‌شود و از افتادن شلوار جلوگیرى مى‌کند؛ چنانچه در هنگام تعظیم پادشاهان نیز همین گونه عمل مى‌کنند ، ضمن این که گذاشتن دست بر سینه، تشبه به زنان است؛ پس سنت نیست (مشروعیت ندارد).
وقتى کسى بخواد حکم الهى رو با عقل خود بسنجد و استنباط کند، ازین بهتر نخواهد شد.
