آنچه که از معاویه و والیانش در سب حضرت علی(ع)در صحاح اهل سنت نقل شده است.
1- «امر معاویة بن أبی سفیان سعدا فقال: ما منعک ان تسبّ أبا التراب ؟ فقال: امّا ما ذکرت ثلاثا قالهنّ له رسول اللّه صلیاللهعلیهوسلم فلن اسبّه لأن تکون لی واحدة منهنّ احبّ إلی من حمر النعم. سمعت رسول اللّه صلیالله علیهوسلم.. »
آنگاه حدیث منزلت و حدیث رایت و آیه مباهله را نقل میکند
صحیح مسلم، ج 4، ص 1871، کتاب فضائل الصحابة، باب 4، ح 32.سنن ترمذی ج 5، ص 596، کتاب المناقب، باب 21، ح 3724.
ترجمه: معاویة بن أبی سفیان به سعد (بن مالک) امر کرد و (معلوم است که امر کرد تا او علی علیهالسلام را سبّ و لعن کند و چون او حاضر به این کار نشد به او ) گفت: چه چیز ترا مانع از ناسزاگویی به أبو تراب گشت؟ (بنی امیّه کلمه «أبو تراب» را در مقام بدگویی از امیر المؤمنین به کار میبردند) گفت: سه مطلب را به یاد آوردم که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به او فرمود که اگر یکی از آنها را به من گفته بود برایم از هر متاعی با ارزشتر بود و لذا هرگز او را ناسزا نمیگویم. از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنیدم که:
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم (در غزوه موته) به علی علیهالسلام فرمود: تو نزد من مثل هارون به نزد موسی هستی.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم (در جنگ خیبر) فرمود: فردا پرچم را به دست کسی میدهم که خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش او را دوست دارند.
خداوند در جریان مباهله با نصاری نجران در آیه 61 از سوره آل عمران (با توجه به روایاتی که افراد مشخص شده در آیه را معین نموده است) علی علیهالسلام را به منزله نفس رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و إمام حسن و إمام حسین علیهماالسلام را دو پسر آن حضرت معرفی فرموده است.
2- «عن سعد بن أبی وقّاص قال: قدم معاویه فی بعض حجّاته فدخل علیه سعد فذکروا علیّا فنال منه. (در پاورقی آمده است: «ی نال معاویة من علی ووقع فیه وسبّه».) فغضب سعد وقال: تقول هذا لرجل سمعت رسول اللّه صلیاللهعلیهوسلم یقول: من کنت مولاه فعلی مولاه و...». و بعد از آن حدیث منزلت و حدیث رایت را ذکر میکند.
سنن ابن ماجه، مقدّمه، ص 45، فضل علیّ بن أبی طالب رضیاللهعنه ، ح 121.
ترجمه: معاویه بعد از مرإسم حجّ وارد مدینه شد و سعد بن أبی وقّاص (مالک) وارد بر او شد. صحبت از علی علیهالسلام شد و معاویه شروع به بدگویی و ناسزا گفتن به آن حضرت نمود. سعد عصبانی شد و گفت: آیا این مطالب را درباره مردی میگویی که من شنیدم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر که من مولی اویم علی هم مولی اوست ؟ (بعد از آن حدیث منزلت ورایت را مطرح کرد).
توجّه داشته باشید که سعد بن مالک (أبی وقّاص) کسی بود که با امیر المؤمنین علیهالسلام بیعت نکرد ولی با دشمنان آن حضرت نیز همکاری نکرد و حاضر به سبّ و لعن آن بزرگوار نشد.
3- «عن سهل بن سعد قال: استعمل علی المدینة رجل من آل مروان قال: فدعا سهل بن سعد فامره ان یشتم علیّا قال: فابی سهل. فقال له: امّا اذ ابیت فقل: لعن اللّه أبا التراب. فقال سهل...». آنگاه چگونگی لقب آن حضرت به أبو تراب را شرح میدهد.
ترجمه: مردی از آل مروان والی مدینه بود. سهل بن سعد را طلبید و به او دستور داد که علی علیهالسلام را ناسزا گوید. او اِبا نمود. گفت: حال که نمیگویی پس بگو که خدا أبو تراب را لعنت کند.
صحیح مسلم، ج 4، ص 1874، کتاب فضائل الصحابة، باب 4، ح 38.
4-«ریاح بن الحارث قال: کنت قاعدا عند فلان فی مسجد کوفه وعنده اهل الکوفه فجاء سعید بن زید بن عمرو بن نفیل فر حبّ به وحیّاه واقعده عند رجله علی السریر، فجاء رجل من اهل الکوفة یقال له قیس بن علقمة فاستقبله فسبّ وسبّ. فقال سعید: من یسبّ هذا الرجل ؟ قال: یسبّ علیّا. قال: الا اری أصحاب رسول اللّه صلیاللهعلیهوسلم یسبّون عندک ثمّ لا تنکر ولا تغیر؟
ریاح بن حارث میگوید من نزد «فلانی» در مسجد کوفه نشسته بودم. اهل کوفه نیز آنجا بودند. سعید بن زید بن عمرو بن نفیل وارد شد. او (که همان فلانی باشد!) به او خوش آمد گفت و او را پیش پایش بر تخت نشاند. مردی از اهل کوفه به نام قیس بن علقمه وارد شد. او (فلانی!) از آن مرد استقبال کرد و ناسزا گویی آغاز کرد. سعید گفت: این مرد به چه کسی ناسزا میگوید؟ گفت: به علی ( علیهالسلام ). گفت: آیا أصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نزد تو ناسزا گفته میشوند و تو چیزی نمیگویی؟...
سنن أبی داود، ج 4، ص 212، کتاب السنّة، باب فی الخلفاء، ح 4650
البته همانطور که قبلاً هم گفتیم علمی اهل سنّت، مخصوصا صاحبان صحاح، آخرین تلاش را نمودند که معایب صاحبان قدرت را بپوشانند و لذا میبینیم که با کلمه «فلانی» معیّن نکردند که آن شخص که بود.
5- ولی أحمد حنبل ـ إمام حنابله ـ در مسند خویش چنین مینویسد:
«لمّا خرج معاویة من الکوفة استعمل المغیرة بن شعبة، قال: فاقام خطباء یقعون فی علی. قال: وأنا إلی جنب سعید بن زید بن عمرو بن نفیل. قال: فغضب فقام فأخذ بیدی فتبعته فقال: ألا تری إلی هذا الرجل الظالم لنفسه الذی یأمر بلعن رجل من ا هل الجنّة؟...».
آنگاه که معاویه از کوفه خارج شد مغیرة بن شعبه را والی آنجا نمود. او نیز گویندگان را وامیداشت که علی علیهالسلام را بر منابر لعن کنند. سعید بن زید که آنجا بود در غضب شد و گفت: آیا نمیبینی که این مرد ظالم دستور به لعن مردی از اهل بهشت میدهد؟...
او در چند روایت دیگر مینویسد که مغیرة خود، علی علیهالسلام را لعن میکرد. روایت أبو داود را نیز با معرّفی «فلانی!» یعنی مغیرة بن شعبة آورده است.
به شمارههای حدیث 1629 و 1631 و 1637 و 1638 از مسند أحمد رجوع فرمایید.
اینها نمونههایی بود از جنایات معاویه و والیانش در مورد سبّ و لعن علی علیهالسلام ، یعنی برادر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ، که در حضور أصحاب و تابعین انجام میشد و جز عدّه معدودی ـ از قبیل حجر و یارانش ـ کسی به آن اعتراض نمیکرد و آنان که مخالفت کردند یا مثل حجر و عمرو بن حمق کشته شدند و یا گرفتار انواع مصیبتها و مشکلات. به قول أبو جعفر اسکافی، بنی امیه برای به فراموشی انداختن یاد علی علیهالسلام و فرزندانش و خاموش کردن نورشان منتهی کوشش را نمودند. از جمله دستور به سبّ و لعن آنها بر منابر دادند و پیوسته از شمشیرهایشان خون شیعیان میچکید. یا کشته شده و یا اسیر و یا فراری و ترسان و اگر کسی میخواست از علی علیهالسلام حدیثی نقل کند میگفت: مردی از قریش چنین گفت و..
جلد 1 مسند، مسند سعید بن زید بن عمرو بن نفیل، ص 400، ح 1644.
آری، علمای اهل سنّت که از این مطالب باخبرند چرا صریحا از معاویه و والیانش ـ که بعض از آنها، از قبیل مغیرة، در زمره أصحاب بودند ـ بیزاری نمیجویند و روایاتی را که از دشمنان علی علیهالسلام نقل شده مردود نمیدانند؟ آیا لعن بر علی علیهالسلام و زیر بار بیعت او نرفتن و با او به جنگ برخاستن جرم نیست ولی به أبو بکر زکات ندادن ـ و نه بر او لعن کردن و نه با او نبرد نمودن ـ باعث ارتداد بوده و باید اینان کشته شوند و...
آیا شیعیان به جرم قبول نداشتن خلفای ثلاث ـ و نه سبّ و لعن آنها که این عمل قطعا صحیح نیست ـ مهدور الدم و از یهود و نصاری بدتر میباشند؟
خون امثال شهید أوّل و ثانی که به فرمان علمای اهل سنّت به شهادت رسیدند برعهده چه کسانی میباشد؟