ابوحنیفه از دیدگاه غزالی

یافعی در شرح حال غزالی می‌گوید:

 وفضائل الإمام حجة الاسلام أبی حامد الغزالی رضی الله عنه أکثر من أن تحصر، وأشهر من أن تشهر. وقد روینا من الشیخ الفقیه الإمام العارف بالله، رفیع المقام الذی اشتهرت کرامته العظیمة وترادفت وقال للشمس یوما قفی فوقفت حتى بلغ المنزل الذی یرید من مکان بعید.

 فضائل إمام حجه الاسلام أبو حامد غزالی رضی الله عنه بیش از آن است که در حدّ و حصر بگنجد و مشهورتر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد. و ما از این شیخ فقیه إمام عارف بالله، که به حدی رفیع المقام است که کرامت عظیمه او هم پا و هم سنگ با خورشید گشته تا جایی که روزی به خورشید گفت: در آسمان بمان و خورشید هم در آسمان ماند تا او به سر منزل مقصود خود که در مکانی دور دست قرار داشت رسید.( مرآة الجنان، حوادث سنة ۵۰۵ )

سیوطی در باره شخصیت غزالی می‌گوید:

وعلى رأس الخامسة الإمام أبو حامد الغزالی، وذلک لتمیزه بکثرة المصنفات البدیعات، وغوصه فی بحور العلم… حتى قال بعض العلماء الأکابر الجامعین بین العلم الظاهر والباطن: لو کان بعد النبی صلى الله علیه وآله وسلم نبی لکان الغزالی، وأنه یحصل ثبوت معجزاته ببعض مصنفاته.

در رأس گروه پنجم إمام أبو حامد غزالی قرار دارد، واین به علّت تصنیفات نو و جدید او و غوص عمیق او در دریاهای علم است… تا جایی که بعضی از علمای بزرگ جامع بین علم ظاهر و باطن در باره او گفته‌اند:

اگر بعد از پیامبر صلى الله علیه وآله وسلم پیامبری می‌بود هر‌آینه آن شخص غزالی می‌بود، و معجزات او نیز با  بعضی از مصنفاتش آشکار می‌شد.( التنبئه بمن یبعثه الله على رأس کل مائة، سیوطی، ص ۱۲)

زرقانی در باره شخصیت غزالی می‌گوید:

ذکر له الأسنوی فی «المهمات» ترجمة حسنة منها: هو قطب الوجود والبرکة الشاملة لکل موجود، وروح خلاصة أهل الإیمان، والطریق الموصل إلى رضا الرحمن، یتقرب به إلى الله تعالى کل صدیق، ولا یبغضه إلا ملحد أو زندیق. مات بطوس سنة ۵۰۵٫

أسنوی در کتاب «المهمات» ترجمه و شرح حال بسیار خوبی در باره غزالی آورده و این گونه می‌گوید: او قطب وجود و دارای برکتی است که شامل هر موجودی می‌شود، و او خلاصه روح أهل إیمان، و راه رسیدن به رضایت خدای رحمان است که هر انسان صدیقی می‌تواند از طریق او به خداوند ‌تعالى برسد، و کسی جز ملحد یا زندیق به او بغض نمی‌ورزد. و او در سال ۵۰۵ هـ . در طوس وفات کرده است.( شرح المواهب اللدنیه، ج ۱ ، ص ۳۶)

اما سخن امام غزالی پیرامون ابوحنیفه:

پس روشن شد. به نظر جناب غزالی ابوحنیفه:

مجتهد نبوده است،علم الحدیث رو بلد نبوده.البته این نظر یک عالم بزرگ سنی در باره ابوحنیفه می باشد...

قدح رسول الله صلی الله علیه و اله در صحیح بخاری

قرطبی در کتاب مختصر بخاری گفته که در بعضی از نسخه های قدیمی صحیح بخاری دیده که بخاری گفته: من این پیمانه (پیمانه آب خوری رسول خدا) رو در بصره دیدم و از اون  جرعه ای آب هم نوشیدم ؛ و اون از میراث نضر بن أنس بود که با 800000 درهم خریده شده بود.

 «ذَکَرَ القرطبی فِی مُخْتَصَرِ الْبُخَارِیِّ أَنَّهُ رَأَى فِی بَعْضِ النُّسَخِ الْقَدِیمَةِ مِنْ صَحِیحُ الْبُخَارِیِّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْبُخَارِیِّ رَأَیْتَ هَذَا الْقَدَحِ بِالْبَصْرَةِ وَ شَرِبَتْ مِنْهُ وَ کَانَ اشْتَرَى مِنْ مِیرَاثِ النَّضْرِ بْنِ أَنَسٍ بِثَمَانِمِائَةِ أَلْفٍ»(1).

ولی این جملات در صحیح بخاری موجود، دیده نمی شود!!!فقط برای اینکه دوست ندارند تبرک را قبول کنند!!!! و این چنین صحیحترین!!!کتاب به راحتی تحریف میشود.

پی نوشت:

   (1) فتح الباری، ج10، ص100، کتاب الاشربة باب الشرب من قدح النبی(ص).

راویان ناصبی بخاری

سبک و سیاق صحاح در نقل حدیث

شاخص انحراف از کتاب و سنت جمود در نقل احادیث بر کتب صحاح ششگانه است و دادن امتیاز بیشتر به دو کتاب بخارى و مسلم است. بطورى که هر گاه روایتى هر چند متواتر و در کتب مختلف حدیث آمده باشد به مجرد اینکه در صحیحین یافت نشود به بهانه هاى نامقبول مردود شناخته شود. براى نمونه شما همین حدیث متواتر غدیر خم را بنگرید، ابن حزم گوید:

این حدیث را علماى مانقل نکرده اند ابن تیمیه گوید: از اشخاص موثق کسى آنرا روایت نکرده قاضى عضد ایجى و تفتازانى به بهانه اینکه شیخین در دو صحیحشان آنرا روایت نکرده اند، آنرا مردود شمرده اند، با اینکه شیخین خود این ادعا را ندارند که خارج از روایاتى که نقل کرده اند و روایت صحیح دیگرى وجود ندارد.

  

انکار نزول هل اتی درباره اهل بیت علیهم السلام

میکویند: رافضیان آیه: " و یطعمون الطعام على حبه مسکینا و یتیما و اسیرا " را به على " رضى الله عنه " تاویل مى کنند، و این تاویل نزد ما مورد قبول نیست زیرا شمول و ظهور آیه، هر کس که اطعام طعام کند مى گیرد " 3ر 146 الفصل ".

 

پاسخ- حافظ " ابو محمد عاصمى " کتابى در دو جلد به نام " زین الفتى در تفسیر سوره هل اتى " تدوین کرده کتابى بزرگ، مجلل و پر مغز، که نشانه فضل نویسنده و گسترش اطلاعات، حدیث شناسى او، و نمودار قدرت کامل او در علم کلام و تحقیقات مذهبى است. هر چند در گوشه و کنار آن اشتباهاتى متناسب با مذهب خود روشن ملتش دارد.

 

قضاوت بین علیه السلام و معاویه ( نقد کتاب تاریخ الامم الاسلامیه )

نقد"محاضرات تاریخ الامم الاسلامیه"

تالیف شیخ محمد الخضرى

او در این کتاب مشتى از انگیزه هاى امویش را جا داده و در هر فرازى از سخنش حمله اى به شیعیان کرده و در هر قسمتى از آن عتابى نموده است، چاره نداریم که خواننده را در جریان برخى از لغزشهاى او قرار دهیم:

1- در جلد 2 ص 67 کتابش گوید: از مطالبى که بر تاسف، مى افزاید یکى اینکه این جنگ " جنگ صفین " به منظور رسیدن به یک هدف دینى یا رفع ظلم و ستمى که بر امت وارد شده باشد نبود، بلکه هدف جنگ پیروزى شخص بر شخص بود. پیروان على " ع " به این دلیل او را یارى مى کردند که او پسر عم پیامبر خدا " ص " و شایسته ترین مردم به زمامدارى است، و پیروان معاویه، به یارى وى برخاسته بودند باین عنوان که او صاحب خون عثمان است و او شایسته ترین مردم به خونخواهى کسى است که خونش به ستم ریخته شده، و معتقد بودند بیعت با کسی که قاتلان عثمان به او پناهنده شده اند، شایسته نیست. 

پاسخ