سلفیون و وهابی ها به دنبال اعتقادات فاسد و بی اساس خود ، هر گونه اقامه مصائب و عزاداری و گریه و نوحه سرایی برای اولیاء الهی و حتی اهل بیت ع را از مظاهر شرک و بدعت و حرام می دانند .
توهم ایشان این است که برگزاری مجالس عزاداری کاری است که در گذشته و در زمان صحابه یا مسلمین صدر اسلام ، نبوده و امروزه توسط برخی از مسلمانان ابداع شده است .
به دنبال این عقیده فاسد ایشان حتی اقامه عزای امام حسین ع در روز عاشورا را بدعت دانسته و نه تنها ان روز را به احترام سبط رسول الله ص ، عزاداری نمی کنند بلکه صراحتا ان روز را روز عید و جشن و شادی معرفی کرده و دیگران را نیز به این کار فرا می خوانند .
همان بدعتی که بنی امیه پس از شهادت ان حضرت در روز عاشورا ، پایه گذاری کردند و اینک فرزندان همان نسل ان را ادامه می دهند .
اللهم ان هذا یوم تبرکت به بنوا امیه و ابن آکلة الکباد اللعین بن اللعین ....
قسمتی از زیارت عاشورا
اگر چه وهابیت خود را شاخه ای از اهل سنت و پیرو مذهب احمد بن حنبل معرفی می کنند . لکن لازم است تا ما با دیدگاه اهل سنت در مورد عزاداری ابا عبد الله و برپایی مجالس عزا و ماتم در روز عاشورا اشنا شویم تا به تضاد اعتقادات اهل سنت با وهابیت پی ببریم .
در اینجا یک نمونه را ذکر می کنیم
ابن کثیر در البدایه و النهایه می نویسد :
در زمان ناصر ( حاکم حلب ) در خواست شد که در روز عاشورا مصائب کربلا برای مردم بازگو برگردد . سبط ابن جوزی بر فراز منبر قرار گرفت و به مدت طولانی سکوت کرد ، سپس عمامه خود را از سر برداشت و به شدت گریست .
ابیت
ان گاه با گریه این اشعار را خواند
ویل لمن شفعاؤه خصماء والصور فی نشر الخلائق ینفخ
لا بد ان ترد القیامه فاطم و قمیصها بدم الحسین ملطخ
ترجمه اشعار :
وای بر کسانی که شفیعان ان ها در صحرای محشر و در روز قیامت ان گاه که در صور دمیده می شود ، با انان دشمن شوند
ناگزیر روز قیامت فاطمه س با پیراهنی که اغشته به خون فرزندش جسین ع است وارد صحرای محشر خواهد شد .
سپس از منبر پایین امد و با گریه به طرف محل سکونت خویش رفت ...1
در پایان لازم است این نکته را هم متذکر شویم که اگر امروزه شنیده می شود که برخی از اهل سنت نیز در موضوع اقامه عزا و مصیبت ، کلام و سخن وهابیت را تکرار می کنند ، به جهت تاثیر پذیری ایشان از تبلیغات فراوان سلفیون در حرمت و شرک بودن عزاداری است و الا سیره و روش اهل ست چنانچه از متون تاریخی به دست می اید ، بر اقامه عزا و مصیبت برای بزرگان خود و ... دلالت دارد
1- البدایه و النهایه 13/207